Fałszywe oskarżenia konkubiny o znęcanie się, jak się bronić?

 Pan Adam żyje w związku partnerskim od 10 lat z kobietą, która w świetle prawa jest nadal mężatką. Mają dwoje dzieci (6 i 7 lat). Pan Adam i jego partnerka mieszkają u jego rodziców. Pan Adam poinformował nas, że tydzień temu otrzymał wezwanie na komisję interdyscyplinarną GOPS, a jego konkubina pojawiła się w domu w asyście policji – chciała zabrać dzieci i swoje rzeczy. Partnerka pana Adama oskarża go o przemoc wobec niej i dzieci. Pan Adam podkreślił, że wszystko to nieprawda, co mogą potwierdzić choćby jego rodzice. Pan Adam podejrzewa, że partnerka ma romans i dlatego chce się wyprowadzić. Straszy go alimentami i więzieniem. Pan Adam wyjaśnił nam, że obecnie dzieci są w domu, jego partnerka również wróciła, uzasadniając to na policji obawą o ich dobro. Pan Adam dodał, że w poniedziałek, jak zwykle, wyszła na prawie 10 godzin do pracy. Dzieci przebywają w przedszkolu, potem z panem Adamem w domu, dlatego pan Adam zakłada, że chyba jego partnerka przestała się już bać, że pobije ich wspólne dzieci. Pan Adam wspomniał dodatkowo, że miał wypadek w pracy, pół roku był na zwolnieniu, a obecnie jest na urlopie. Wyjaśnił, że ma tę komisję w GOPS-ie i nie wie, jak się zachować. Zastanawiał się, czy wciągać w tę sprawę swoich rodziców. To starsi, schorowani ludzie. W związku z tym poprosił nas o poradę. Chciał wiedzieć, jak się bronić przed tymi fałszywymi oskarżeniami.

Jak się bronić przed fałszywymi oskarżeniami o znęcanie?

Opisana sytuacja niewątpliwie musi być bardzo stresująca dla pana Adama i jego rodziny. Niestety obecnie takie sytuacje nie należą do rzadkości, kiedy podczas postępowania, np. rozwodowego, jedna strona rzuca na drugą jakieś oskarżenia, najczęściej właśnie takiego rodzaju.

Bardzo możliwe, że tutaj będzie chodziło o przestępstwo z art. 207 Kodeksu karnego (K.k.), tj. o znęcanie się. Zgodnie z treścią tego artykułu, „kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą, pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy czy też małoletnim, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”. Niestety łatwo jest rzucić takie oskarżenie, ale wcale już nie tak łatwo się przed nim bronić.

Pan Adam nie popełnił przestępstwa i teoretycznie nawet nie musiałby on nic robić na swoją obronę. Należy tutaj przywołać przepisy Kodeksu postępowania karnego (K.p.k.), na początek art. 5 K.p.k. Wprowadza on zasadę domniemania niewinności, czyli oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Dodatkowo wszystkie niedające się usunąć wątpliwości muszą być rozstrzygane na korzyść oskarżonego. Są to jedne z podstawowych gwarancji procesowych. Oznacza to, że do skazania sąd musi być niezbicie przekonany, bez żadnych wątpliwości, że pan Adam popełnił ten czyn. Teoretycznie pan Adam nie musiałby nic robić, skoro nie popełnił on tego czynu, w praktyce jednak wiadomo, że lepiej przedsięwziąć pewne kroki w celu zapewnienia sobie obrony. Jak więc bronić się przed oskarżeniem z art. 207 K.k.?

Zobacz również: Groźby karalne paragraf

Przesłuchanie dzieci w związku z oskarżeniami matki o znęcanie się nad nimi przez ojca

Co prawda, często rezygnuje się z przesłuchiwania małych dzieci, jednakże w takich przypadkach, zwłaszcza przy braku innych dowodów, niekiedy okazuje się to niezbędne. Możliwe więc, że dzieci pana Adama będą przesłuchiwane, a w tym wieku byłyby w stanie powiedzieć, czy dzieje się im krzywda. Rozumiem, że pan Adam wolałby tego uniknąć, jednakże możliwe, że nawet bez decyzji pana Adama sąd ją podejmie.

Po pierwsze, po prostu powiedziałabym prawdę, skoro pan Adam nie popełnił tego czynu. Zasadniczo najlepiej jest mówić prawdę, zwłaszcza jeśli nie popełniło się danego czynu. Pan Adam może jak najbardziej wykazywać nielogiczność zachowania jego partnerki, iż osoba, która uważa, że dzieci są zagrożone, nie pozostawia ich razem z osobą, która się nad nimi znęca, nie próbując ich stamtąd zabrać. Samo w sobie to nie wystarczy, ale może być jednym z czynników, które wpłyną na zdanie komisji.

Wniosłabym do nich również o przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Nie angażowałoby to dzieci, a jeśli rodzina pana Adama jest spokojna, rezultat powinien być pozytywny. Możliwe zresztą, że sami się na to zdecydują.

Ja rozumiem, że pan Adam nie chciałby angażować swoich rodziców, chciałby ich chronić. Tutaj jednak chodzi o dobro dzieci, żeby nie zostały panu Adamowi odebrane. Oczywiście lepiej byłoby uniknąć tego, ale pan Adam może zostać do tego zmuszony okolicznościami, gdy sprawy nie będą się układały dla niego pomyślnie, a niestety zawsze taką możliwość należy dopuszczać.

Zobacz również: Zgłoszenie przemocy domowej na policję

Opinia biegłego w sprawie o znęcanie się nad bliskimi

Pan Adam może również, jeśli będzie potrzeba, wnieść o wydanie opinii przez biegłego psychologa, czy zachowanie jego dzieci wskazuje na to, że w domu dzieje się coś złego, czy są u nich jakieś objawy. Osoba biegła w tych sprawach powinna przeprowadzić takie rozmowy w sposób delikatny, nieprzyprawiający ich o dodatkowe cierpienia. Niestety w ten czy inny sposób ta sytuacja może się na nich odbić, więc najlepiej byłoby jak najszybciej uciąć ten temat, a więc, aby to było skuteczne, może nie wystarczyć słowo pana Adama przeciwko słowom jego partnerki. Należy powiedzieć, że ona powinna przedstawić dowody, gdyż nic nie wskazuje na to, by pan Adam popełnił ten czyn, przypomnieć o tym, że to panu Adamowi muszą udowodnić winę, a nie pan Adam swoją niewinność. Oprócz tego szczere zeznania i wskazanie nielogiczności w jej zachowaniach, wywiad środowiskowy, opinia biegłego psychologa, ewentualnie przesłuchanie dzieci oraz rodziców. Pan Adam powinien porozmawiać z nimi, zapytać ich, czy byliby skłonni zeznawać. Ich opinia z jednej strony może być uznana za stronniczą, z drugiej może pomóc. W postępowaniu przed GOPS-em może jeszcze nie być potrzeba, ale gdyby (oby nie) sprawa toczyła się dalej, w innych organach, może to stać się konieczne.

Jeśli panu Adamowi zostaną przedstawione zarzuty, to oznacza, że będzie prowadzone postępowanie przygotowawcze przez organy ścigania. Wówczas można kierować odpowiednie wnioski do prokuratury, ewentualnie podczas postępowania sądowego.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny - Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553
2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego - Dz.U. 1997 nr 89 poz. 555