Czy lepiej złożyć wniosek o separację czy rozwód?

Decyzja w zakresie wyboru między rozwodem a separacją musi należeć do Pani. Niestety nikt tej decyzji za Panią nie podejmie.

Czy łatwiej uzyskać rozwód czy separację? Nie ma także reguły – bowiem zasadniczo żądzą się tymi samymi zasadami.

Zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej K.r.o.):

„Art. 56. § 1. Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód.

§ 2. Jednakże mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

§ 3. Rozwód nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.”

Z kolei zgodnie z art. 61¹ K.r.o.:

„§ 1. Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd orzekł separację.

§ 2. Jednakże mimo zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

§ 3. Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego żądania małżonków.”

Problemem może okazać się Pani zdrada, jeśli mąż o niej wie.

W art. 61¹ § 2 K.r.o. zostały określone negatywne przesłanki separacji. Mimo istnienia zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci albo z innych względów (niż dobro wspólnych małoletnich dzieci) orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Do kręgu wspólnych małoletnich dzieci małżonków należą dzieci: pochodzące od obojga małżonków, przysposobione przez tych małżonków, a także przez jedno z nich w trybie określonym w art. 115 § 3 K.r.o., pochodzące od jednego z małżonków, a przysposobione przez drugiego z nich i dzieci pozamałżeńskie, których pochodzenie od małżonków zostało ustalone w sposób i na podstawie obowiązujących przepisów. Zasadnie w literaturze przedmiotu wyklucza się z tego grona pełnoletnie dzieci (niezależnie od wielkości i intensywności niesienia im pomocy bądź opieki ze względu na stan zdrowia) oraz dziecko poczęte, lecz jeszcze nie urodzone, małoletnie dzieci jednego z małżonków oraz dzieci faktycznie wychowywane przez małżonków.

Druga z negatywnych przesłanek separacji ustanowiona w art. 61¹ § 2 K.r.o. – jeżeli w sprawie zachodzi – skutkuje, że orzeczenie separacji jest niedopuszczalne po ustaleniu, że jest ono sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, i to niezależnie od tego, czy i które z małżonków ponosi winę rozkładu małżeństwa i czy pozwany małżonek także żąda separacji, czy też kwestionuje zasadność jej orzeczenia. Orzekanie na tej podstawie wymaga skonkretyzowania zasady, która w następstwie uwzględnienia powództwa zostałaby naruszona. Oddalenie bowiem powództwa ze względu na sprzeczność orzeczenia separacji z zasadami współżycia społecznego nie stwarza stanu prawomocności materialnej. Zmiana okoliczności może prowadzić do usunięcia istniejącej przeszkody i uwzględnienia powództwa. Sam upływ czasu może być czynnikiem kształtującym wszystkie lub niektóre elementy objęte stanem rzeczy w chwili zamknięcia rozprawy w poprzedniej prawomocnie zakończonej sprawie (art. 316 § 1 K.p.c.). Przepisy o separacji nie zawierają zakazu orzekania separacji na żądanie małżonka wyłącznie winnego rozkładu (por. zasadę rekryminacji – art. 56 § 3 K.r.o.). Może być zatem uwzględnione żądanie orzeczenia separacji, z którym występuje małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, pomimo braku zgody małżonka niewinnego.

To samo dotyczy rozwodu.

Nie może ani rozwodu, ani separacji żądać osoba winna rozpadu pożycia małżeńskiego. W tym wypadku za takową winę może być uznana zdrada.

Niemniej dodatkowo argumentem jest dziecko.

Sąd będzie musiał zbadać, czy rozwód nie wpłynie negatywnie na jego dobro. W tym celu zostanie powołany biegły psycholog, a jego opinia będzie zasadniczo dla sądu wiążąca.

To komu przypadnie opieka nad dzieckiem w razie rozwodu czy separacji nie jest zależne od winy rozpadu pożycia, ale od tego z kim dziecko ma lepszy kontakt, więzi. A to też bada psycholog, więc groźbami męża nie musi się Pani przejmować.

Jednak zarówno rozwód, jak i separacja przysporzy Pani zasadniczo tych samych problemów i to samo trzeba wykazać, aby dowieść, że między małżonkami nie ma już więzi.

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>

Jeżeli chcesz wiedzieć więcej na ten temat – kliknij tutaj >>