Rozwód po pół roku małżeństwa

Orzeczenie rozwodu na skutek zgodnego wniosku małżonków

W chwili obecnej przepisy nie przewidują już obligatoryjnej rozprawy pojednawczej w sprawach o rozwód (zmiana art. 436 Kodeksu postępowania cywilnego – „K.p.c.” – od 10 grudnia 2005 r.).

Zatem jeśli rozwód ma zostać orzeczony na skutek zgodnego wniosku stron, obie strony potwierdzą swoje stanowiska na rozprawie i nie ma okoliczności, które mogłyby go uniemożliwić lub przedłużyć procedurę (np. dobro wspólnych małoletnich dzieci czy ustalanie winy któregoś z małżonków), to sąd wyda orzeczenie na pierwszym posiedzeniu.

Podstawowe przesłanki rozwodu (także rozwodu za porozumieniem stron) to zupełność i trwałość rozkładu pożycia. Jednakże sąd – mimo spełnienia tych przesłanek – może oddalić powództwo nie tylko z uwagi na dobro wspólnych małoletnich dzieci, ale również jeśli uzna, że z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Rozwód nie jest również dopuszczalny, jeśli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo że odmowa zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Szybki rozwód za porozumieniem stron

Przy zgodnej woli stron formalności mogą zostać ograniczone do minimum – jeśli obie strony zgodnie oświadczą przed sądem, iż rzeczywiście nastąpił trwały i zupełny rozkład pożycia, nastąpi rozwód za porozumieniem stron.

Pozew o rozwód można przygotować i złożyć w sądzie samodzielnie, ale z uwagi na rosnący rygoryzm i formalizm postępowań sądowych, dla ochrony własnego interesu zaleca się jednak korzystanie z pomocy prawnika.

Pozew o rozwód, jak każde pismo procesowe (art. 126 § 1 K.p.c.), powinien zawierać przynajmniej:

1. oznaczenie sądu, do którego pozew jest skierowany;
2. imię i nazwisko oraz adresy miejsca zamieszkania powoda, czyli osoby domagającej się rozwodu oraz pozwanego, czyli współmałżonka;
3. oznaczenie rodzaju pisma (pozew o rozwód);
4. podpis powoda;
5. wymienienie załączników (np. dokumentów stanowiących dowody w sprawie).

Ponadto pozew rozwodowy powinien zawierać dokładnie określone żądanie (przede wszystkim rozwiązania małżeństwa przez rozwód) i przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie (słowem – uzasadnienie pozwu) oraz dowodów na ich poparcie (np. świadków, dokumentów).

Należy pamiętać, że zgodnie z nowym przepisem art. 207 § 6 K.p.c., sąd pomija spóźnione (np. niepowołane w pozwie) twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Jakie są opłaty za wniesienie pozwu o rozwód?

Pozew o rozwód podlega opłacie sądowej w kwocie 600 zł (art. 26 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), która powinna zostać uiszczona przed wniesieniem pozwu do sądu (znakami opłaty sądowej naklejanymi na pozwie składanym w sądzie, przelewem na rachunek bankowy sądu za załączeniem do pozwu dowodu uiszczenia należnej opłaty lub gotówką w kasie sądu za załączeniem do pozwu dowodu uiszczenia należnej opłaty). W sprawie o rozwód można przy tym, jak w każdej sprawie sądowej, ubiegać się o zwolnienie od kosztów sądowych, w tym od wyżej wymienionej opłaty od pozwu rozwodowego. Sąd zwraca połowę opłaty sądowej od pozwu, tj. zasadniczo 300 zł – w razie orzeczenia rozwodu na zgodny wniosek stron bez orzekania o winie – po uprawomocnieniu się wyroku [art. 79 § 1 pkt 3 lit. b) ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych].

Pozew rozwodowy składa się w sądzie okręgowym, wydziale cywilnym, w którego okręgu małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym ma jeszcze miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. W braku takiej podstawy wyłącznie właściwy jest sąd miejsca zamieszkania strony pozwanej, a gdy i tej podstawy nie ma – sąd miejsca zamieszkania powoda (art. 17 § 1 pkt 1 i art. 41 K.p.c.).